Wishful thinking

 Αυτό που λένε στα αγγλικά "wishful thinking" με έχει ρίξει πολύ κάτω τώρα τελευταία.

Δε λέω, ωραίο να κάνεις όνειρα, αλλά πρέπει να είσαι και προσγειωμένος. 

Λίγο όμως.  πρέπει να είσαι και λίγο γιούχου για να εκτιμήσεις κάποια πράματα στη ζωή.

Και αυτά δεν εξηγούνται, απλά τα νοιώθεις.  Δε θέλω να πηγαίνω με τα νέρα του status quo, να συμφωνώ με κάποιον για κάτι που θεωρείται καθολικά και παγκόσμια σωστό απο τις μάζες, μόνο και μόνο επειδή κάποιος τύπος, η κοινωνικό οικοδόμημα, το τυποποίησε και όρισε πως "αυτο" είναι το σωστό. Με πιάνεις?

 Ναι πάω κόντρα στη μοντέρνα σκέψη, στο μοντερνισμό,  για να είμαι πιο ακριβής,γιατί νομίζω πως η βρώμα του τόπου μας βγαίνει απο εσένα και εμένα, αυτούς και εμάς.

Θέλω να ριξω τις ευθύνες στην ηλίθια νοοτροπία με την οποία μεγαλώσαμε, στο συντηρητισμό,στο να κρατάμε τον τρόπο σκέψης που οι γονείς μας, παρέδωσαν, επειδή νομίζουμε πως είναι σωστό.

Οχι δεν εχουμε την ικανότητα να σκεφτούμε για τον εαυτό μας. 

 (αυτή η εποχή, ο αιώνας ίσως μπορεί να χαρακτηριστεί και ο αιώνας της ατομικιστικής αυταπάτης.)
Αν κάτι πέρασε για καλό κάποτε, δε σημαίνει πως είναι καλό και τώρα.

Αλλάζει ο κόσμος. Πάει μπροστα.

Δεν περιστρέφεται λοιπόν?

Αν κάτι ισχύει για σένα, και αυτό που βιώνεις δεν εξηγήται εύκολα με λέξεις, αυτό είναι πραγματικό γιασένα. Δεν παν να λένε ότι θέλουν οι άλλοι, εσύ ξέρεις ότι αυτό είναι γνήσιο και σε αγγίζει.

...Αλλά μέχρι ποιό σημείο μπορεί να φτάσει κανείς κυνηγώντας το πάθος του?

Αξίζει να πέσει κανείς περισότερο μέσ στο βούρκο για να βρεί τη λύτρωση?

Η μήπως είναι και αυτή μια ψευδαίσθηση τελικά?

Μπορεί να νυστάζω και να λέω μαλακίες, δε ξέρω.

Αντε καληνύχτα.