Abstract thoughts...

Μετα απο μια απιστευτα πιεστικη μέρα στη δουλεια (σπαστο ωραριο)   επιτελους παιρνεις το δρομο για το σπιτι σου, και οσο τρεχεις με τη μηχανη, ενα ψυχρο αερακι χτυπα το μετωπο σου, φερνει αναμνησεις απο τις εποχες που ζουσες σε αλλη πολη απο αυτη που ζεις τωρα, καπου στα βορεια, οπου ειχε πολυ κρυο,  ειχες τη δουλεια σου εκει, την κοπελα σου την παρεα σου, ολα...   και  λες μετα "καλα δεν πρεπει να παραπονιεμαι εδω που ειμαι εχω καλη δουλεια, εχω τη μπαντα μου, παω καποειρα, κλπ και ειμαι μια χαρα."   


Ελα ντε ομως που δεν ειμαι.  Μου λειπει το Αμορε γαμωτο μου.  Και δεν πηγαινω στις προπονησεις καποειρα οσο θαθελα λογω δουλειας.  Τελωσπαντων.


Υπαρχουν φορες που απο την κουραση,   ξεχνιεσαι πανω στο μηχανακι και σε απορροφανε οι ιδιες σου οι σκεψεις, (οι οποιες τεινουν να γινονται πολυ αφηρημενες ωρες ωρες...)    Πολλές φορες σκεφτεσαι, "Κι αν πεθανω αυτη τη στιγμη, στο δρομο, αν με πατησει κανεις, αν δεν προσεξω για λιγο και πεσω απο κανα γκρεμο", μετα λες, 
"Πωωω, τι ειναι ο ανθρωπος, μια στιγμη ζει, αισθανεται, αγαπα, αγαπιεται, μισει, δημιουργει και καταστρεφει, σαυτο το παιχνιδι που λεγεται  ζωη, και την αλλη ειναι ενα κοματι κρεας που εχασε την ταυτοτητα του στον κοσμο..."    

Αλλες φορες σκεφτεσαι τη στιγμη, το ποσο ωραια μπορεις να αισθανεσαι απο τα πιο απλα πραματα στον κοσμο, για μια συγκεκριμενη χρονικη στιγμη, η οποια, για σενα και μονο γιασενα, ξεπερνας το χρονο και οποιαδηποτε ενοια που εχουμε επινοησει για να προσδιορισουμε αυτη την κατασταση, και για λιγο εχεις την εντυπωση πως εζησες μια αιωνιοτητα, που απλα συμπυκνωθηκε σε μια στιγμη, και μολις μετα βιας πιανεις το φευγαλεο και αποκοσμο μεγαλειο της, αυτη την απιστευτη ομορφια της ζωης, που λιγοι εκτιμουν, λες και φταιει το γεγονος πως εισαι απλα ενας ανθρωπος, και δεν εχεις τη δυνατοτητα να βιωσεις αλλες καταστασεις απο αυτες που ηδη εχουν ζησει ολοι οι ανθρωποι... 


Εφυγα ε?     

Καποιες φορες (ευτυχως οχι πολλες)  αναρωτιεσαι αν βγαζουν νοημα τα οσα λες, αυτα που εχουν να κανουν με το πιο Abstract κοματι του εαυτου σου, αλλα εδω που τα λεμε, δε σε νοιαζει κιολας τι θα σκεφτει ο ενας και ο αλλος, η τουλαχιστον προσποιεισαι πως δε σε νοιαζει..  Το μονο σιγουρο ειναι πως τα λες και τα γραφεις, ισως για να βρεις αλλους που εκτιμουν στο ιδιο επιπεδο τη χαρα της δημιουργικοτητας και την απολαυση αυτης της αντικειμενικα, ανευ νοηματος, υπαρξης, και κατευθηνσης προς ενα αναποφεκτο τελος, 

    και  πως κατα  βαθος θες να παραμεινεις ενα αθωο παιδι, αλλα δεν μπορεις (δε σε αφηνουν) και ετσι καταναλωνεις μερος της ενεργειας σου,  τρεφοντας μισος για ολους αυτους που απαγορεψανε στην ανθρωποτητα, τη χαρα της αυθορμητης και αθωας στασης προς τα παντα και τους παντες,  απλα επειδη αυτοι νομιζουν πως τα υλικα αγαθα και τα χρηματα ειναι αυτα που σου παρεχουν τα μεσα για την απολυτη ευτυχια...




Παλι εφυγα λιγο ε?



Αντε γεια σας, αν πεθανω στο δρομο, μη με σκεφτεστε για πολυ, δεν εχει νοημα,  εγω σας αγαπησα  (και σας μισησα ταυτοχρονα)  και αυτο μου φτανει.  (Δεν ξερω αν σας παρηγορει αυτο, αλλα απο την αλλη δε θα με νοιαζει και ιδιαιτερα οταν θα ειμαι κατι μετρα κατω απο το εδαφος που περπατατε, ετσι δεν ειναι?)

Πισ μπι γουιθ γιου μα  mpραδερζζ ενδ σισταζζ...